Haraldur konungur bauð kunnugum manni að fara hamförum til Íslands og freista, hvað hann kynni að segja honum. Sá fór í hvalslíki. En er hann kom til landsins, þá fór hann vestur fyrir norðan landið. Hann sá, að fjöll öll og hólar voru fullir af landvættum, sumt stórt, en sumt smátt.

​

En er hann kom fyrir Vopnafjörð, þá fór hann inn á fjörðinn og ætlaði á land að ganga. Þá fór ofan úr dalnum dreki mikill, og fylgdu honum margir ormar, pöddur og eðlur og blésu eitri á hann, en hann lagðist í brott og vestur fyrir land allt fyrir Eyjafjörð. Fór hann inn eftir þeim firði. Þar fór á móti honum fugl svo mikill, að vængirnir tóku út fjöllin tveggja vegna, og fjöldi annarra fugla, bæði stórir og smáir. Braut fór hann þaðan og vestur um landið og svo suður á Breiðafjörð og stefndi þar inn á fjörð. Þar fór á móti honum griðungur mikill og óð á sæinn út og tók að gella ógurlega. Fjöldi landvætta fylgdi honum. Brott fór hann þaðan og suður um Reykjanes og vildi ganga upp á Víkarsskeiði. Þar kom í móti honum bergrisi og hafði járnstaf í hendi, og bar höfuðið hærra en fjöllin, og margir aðrir jötnar með honum. Þaðan fór hann austur með endilöngu landi. „Var þá ekki,“ segir hann, „nema sandar og öræfi og brim mikið fyrir utan, en haf svo mikið milli landanna,“ segir hann, „að ekki er þar fært langskipum.“

​

Þá var Brodd-Helgi í Vopnafirði, Eyjólfur Valgerðarson í Eyjafirði, Þórður gellir í Breiðafirði, Þóroddur goði í Ölfusi.

Síðan sneri Danakonungur liði sínu suður með landi, fór síðan til Danmerkur, en Hákon jarl lét byggja land allt og galt enga skatta síðan Danakonungi.

​

Heimskringla